نکونام جدید تیم ملی

هفته نامه تماشاگران امروز - ناصر نامدار: بعد از خداحافظی جواد نکونام از تیم ملی، اولین سوالی که برای فوتبال دوستان ایرانی مطرح شد این بود که چه کسی قرار است جای خالی کاپیتان باسابقه تیم ملی ایران را پر کند.

کارلوس کی روش برای این پست گزینه های زیادی در اختیار نداشت. در بین معدود گزینه های موجود نام یک نفر بیشتر از بقیه مطرح می شد: «امید ابراهیمی». امیر قلعه نویی برای پر کردن جای خالی جواد نکونام در استقلال اقدام به جذب امید ابراهیمی کرد و پیراهن شماره 6 نکونام را هم به او داد. اتفاقا امید یک یاز بهترین های استقلال بود، بخصوص در نیم فصل نخست. ابراهیمی آنقدر خوب بود که کی روش هم ناگزیر شد دوباره او را به تیم ملی دعوت کند. در آن برهه نکونام هنوز از تیم ملی خداحافظی نکرده بود و به همین دلیل ابراهیمی فرصت بازی در تیم ملی را پیدا نمی کرد.

از طرفی امیر قلعه نویی در هر فرصتی که به دست می آورد از ابراهیمی تعریف و تمجید می کرد و معتقد بود که جای او در تیم ملی خالی است. خیلی ها این حرف های سرمربی استقلال را از روی مشکلاتی که با نکونام و کی روش داشت ارزیابی می کردند.

به هر حال دلیل این حرف ها هر چه بود باعث نشد کی روش به ابراهیمی اعتماد کند و کمربند خط میانی تیمش را به مهره مورد علاقه قلعه نویی بسپارد. بعد از خداحافظی نکونام دیگر همه فکر می کردند نوبت به ابراهیمی رسیده است اما شواهد نشان می دهد که ابراهیمی باز هم شانسی برای قرار گرفتن در ترکیب اصلی و پر کردن جای نکونام ندارد و کسی که می خواهد  جانشین نکونام شود از جای دیگری می آید؛ از چین و البته پیش تر از آن نفت تهران: «مرتضی پورعلی گنجی».

چرا ابراهیمی نه؟

ابراهیمی در لیگ چهاردهم یکی از معدود بازیکنان خوب استقلال بود. او در 28 بازی از 30 بازی تیمش در ترکیب اصلی قرار گرفت. در نیم فصل اول آندو تیموریان زوج او در خط میانی استقلال بود و به همین دلیل خط میانی استقلال کیفیت بالایی داشت. در دو بازی که ابراهیمی در آنها بازی نکرد یک برد و یک باخت یک - صفر برای این تیم به دست آمد. یک برد یک - صفر مقابل استقلال خوزستان و یک باخت یک - صفر مقابل نفت تهران. غیبت ابراهیمی در این دو بازی تاثیر مهمی روی بازی استقلال داشت، هم در بعد تهاجمی و هم در بعد دفاعی. استقلال در این دو مسابقه کمتر گل زد و در عوض کمتر هم گل خورد.

بعد از جدایی آندو، قدرت خط میانی استقلال رو به افول رفت. آمار نشان می دهد که ابراهیمی به رغم اینکه یک هافبک دفاعی به شمار می رود اما در بازی هجومی مهره موثرتری بوده است. او 9 گل در این فصل برای تیمش زد که برای یک هافبک آمار خیلی خوبی محسوب می شود. در واقع او در انجام وظیفه غیرسازمانی یک هافبک دفاعی موفق تر بوده است اما این چیزی نبود که کی روش را به استفاده از ابراهیمی در تیم ملی متقاعد کند.

در نیم فصل دوم که دوران افت استقلال به شمار می رود، ابراهیمی با رفتن آندو در خط میانی تنها و سردرگم ماند. فضای خالی زیادی بین خط هافبک و خط دفاع استقلال به وجود آمد و دروازه آبی پوشان بارها از این فضا تهدید و در نهایت باز شد.

فصل در نهایت با رتبه ششمی استقلال به پایان رسید. اگرچه نتیجه برای تیم قلعه نویی ضعیف محسوب می شد اما ابراهیمی نمره قبولی گرفت. به تیم ملی هم دعوت شد تا باز هم گمانه زنی ها به این سمت برود که کی روش او را برای جایگزینی نکونام در نظر گرفته است اما تماشای تمرین های اخیر تیم ملی، ما را به این نتیجه نمی رساند.

چرا پورعلی گنجی؟

مرتضی پورعلی گنجی سورپرایز کی روش در جام ملت های آسیا بود. کی روش از او که یک هافبک دفاعی است در پست مدافع میانی بازی گرفت و پورعلی گنجی هم جواب این اعتماد را با بازی های تحسین برانگیز داد.

تیم ملی ایران سه بازی مرحله مقدماتی را بدون دریافت حتی یک گل پشت سر گذاشت. در بازی با عراق هم اخراج پولادی کار را برای تیم ملی و خط دفاع سخت کرد و باعث شد که 3 گل بخوریم. گرچه در همان بازی هم پورعلی گنجی یک گل بسیار زیبا با ضربه سر زد.

کیفیت بالای بازی پورعلی گنجی در همان بازی کاملا به چشم آمد و او را تبدیل به لژیونر جدید فوتبال ایران کرد. حالا این سوال پیش می آید که چرا کی روش پورعلی گنجی را به ابراهیمی ترجیح می دهد؟

نگاهی به سبک بازی تیم ملی و ایده کی روش برای این تیم شاید ما را به جواب برساند. مهمترین ویژگی تیم کی روش نظم بازی است. مضاف بر اینکه تیم ملی ایران در سال های اخیر و تحت هدایت سرمربی پرتغالی تبدیل به تیمی شده که کیفیت بالایی در فاز دفاع دارد.

کی روش در واقع همچنان به دنبال بالا بردن این ظرفیت در تیمش است. به همین دلیل یک بازیکن منظم و کم اشتباه مثل پورعلی گنجی را به بازیکنی پرنوسان که شلخته هم بازی می کند ترج-یح می دهد.

برای کی روش حفظ نظم تیم و نظم بازی مهمتر از همه چیز است. او قبلا هم نشان داده که تیم را فدای فرد نمی کند. برای او بازیکنانی که در فاز دفاعی کیفیت بهتری داشته باشند در اولویت هستند. مثال بارز این موضوع محمد نوری است که به رغم درخشش فوق العاده در پرسپولیس راهی به تیم ملی پیدا نمی کند.

مثال های دیگری هم هست. مثلا در دفاع چپ و بعد از مشکلی که برای مهرداد پولادی به وجود آمد شاید مهرداد جماعتی مناسب ترین گزینه به نظر می رسید اما کی روش انتخاب های دیگری داشت. چون جماعتی زمان زیادی از بازی را در نزدیکی محوطه جریمه حریف به سر و کله زدن با مدافعان و البته ارسال سانتر می گذراند. حتی هاشم بیک زاده که فصل ناموفقی را پشت سر گذاشت، برای کی روش نسبت به جماعتی اولویت بیشتری دارد.

قربانیان ایده کی روش

بازیکنانی مثل امید ابراهیمی، محمد نوری و مهرداد جماعتی شاید از نظر فنی بازیکنان خوبی باشند اما قربانی سبک بازی تیم ملی ایران شده اند. شاید اگر فلسفه کی روش کمی تغییر کند و تیم ملی در آینده با سبک متفاوتی به میدان برود، آن وقت نوبت به این بازیکنان هم برسد؛ اما تا وقتی ایده کی روش برای تیم ملی بازی دفاعی با تمرکز و کیفیت بالاست، بعید است امید ابراهیمی هافبک میانی و مهرداد جماعتی مدافع چپ او بشوند.